ορθόκερως

ο, η (Α ὀρθόκερως, -ωτος)

αυτός που έχει όρθια, ίσα, στητά κέρατα («ὀρθόκερως βοῡς», Αισχύλ.)

αρχ.

φρ. «ὀρθόκερως φρίκη» — φρίκη λόγω τής οποίας σηκώνονται οι τρίχες και στέκονται σαν κέρατα.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ορθ(ο)-* + -κέρως (< κέρας, -ατος), πρβλ. οξύ-κερως].